اشعار

خدا قسمت کند با عشق عمری همسفر بودن            شریک روزهای سخت و شب‌‏های خطر بودن

به هم می‌‏ریزی آداب قدیم بی‏‌قراری را            شروع عاشقی کردن، کمی بی‌‏تاب‏‌تر بودن

بزرگت می‏‌کند قلبی که سمت عشق چرخاندی            کـنـار آفـتـابی زنـده باید شعـله‌‏ور بودن

اگر از کوچه‏‌ها زخم زبان می‌‏خورد پیغمبر            زنانه، خط به خط آموختی رسم سپر بودن

وزیدی در بیابان‏‌های داغ فقر و تنهایی            و تا منزل به منزل از محمد با خبر بودن

نشان دادی به دنیا زن برای مرد خود این است:            کنار یک نفر ماندن، برای یک نفر بودن

به شمشیر علی می‌‏نازد و سرمایه‌‏ات، احمد            به کوهی تکیه دادن، زیر سقفی پرثمر بودن

نفیسه! آب و جارو کن، صدای پای خوشبختی‌ست            بس است آهی نشسته روی لب، چشمی به در بودن

خدا پل می‏‌زند با یک سلام از آسمان تا تو            چه چیزی بهتر از این که دمی زیر نظر بودن

بیا چـشم و چراغ خانۀ پیـغـمبر ما باش            بیا لبخند شو بر اخم‌‏های خون‏‌جگر بودن

خدا دست تو را با دست پیغمبر عجین کرده            نوشته در خط پیشانی تو: بال و پر بودن

تو پشت عشق را خالی نکردی، حق تو این است            کـنار شانۀ مـردی خـدایی همسفر بودن

وضو بگیرم و در حال روزه با تکبیر            کـنم مـبـاهـلـه با دشـمـنـان حـی قـدیـر

زبــان حـق شــوم و آیـۀ مـبـاهــلـه را            به شأن فـاطمه و شوهرش کنم تفـسیر

ز قول دوست و دشمن شنو که این آیه            به وصف اهل کسا از خدا شده تعـبیر

محمد و علی و فاطمه، حسین و حسن            که پنج در عددند و یکی چو حیِّ قدیر

پی مبـاهـلـه کـردنـد روی در صـحـرا            یکی چو مهر فروزان چهار ماه منـیر

فتـاد چـشـم نـصـارا به آن خـدارویـان            که نور طلعـتـشان گشته بود عـالـم‌گیر

مـسیـحـیـان پی نـفـرین پنـج تن دیـدنـد            که نیست غیر هـلاکت برایشان تقـدیر

هـمـه به خـاک قـدوم پـیـمـبر افـتـادنـد            که ای ز جانب حق خلق را بشیر و نذیر

به حضرت تو نـصاری تمام تـسلـیم‌اند            که تـو بـلـنـد مـقـامی و ما تمام حـقـیر

هزار مرتـبه نـفـرین به دشـمنان عـلی            که می‌کـنـند در این آیه حـیله و تزویر

کـنند فـضل عـلی را به دشـمنی انکار            خدای نگذرد از این خطا و این تقصیر

چرا شدند فراری از این حقیقت محض            چرا به سلـسـلۀ نفـس خود شـدند اسیر

قـسم به جان عـلی، منـکـر مبـاهـله را            خـدای لعـن نـموده، پـیـمـبرش تکـفـیر

گرفتم آنکه شود خصم منکـر خورشید            کـجـا به تـابـش انـوار آن کـنـد تـأثـیـر

فضائل علی از حد بُوَد فزون چه زیان            که بر مباهـله منکـر شوند یا به غـدیر

علی کسی‌ست که در جنگ بدر شد پیروز            خدا به جنگ اُحد می‌دهد به او شمشیر

عـلی‌ست فـاتـح احـزاب و فاتح خـیـبر            علی‌ست تیرِ الهی به قلب خصم شریر

علی‌ست بت‌شکن کعبه روی دوش رسول            علی به بیـشۀ اسلام شد خروشان شیر

علی به جای نبی خفت و جان گرفت به دست            کسی نیافت چو او این چنین مقام خطیر

حـدیث مـنـزلـه چون آفـتـاب مـی‌تـابـد            به این دلیل علی بعد مصطفاست امیر

وصی احـمد مـرسل کـسی بُوَد "میثم"            که در تمـام فـضـائـل ورا نبـود نظـیر

در خـشـکـی دهـانِ بـیـابـان مبـاهـله            سوگند خورده است به باران مباهله

پیش از غدیر چشمۀ جوشان عشق را            انداخـت مثـل رود به جریان مباهله

آرام و با وقـار سخـن گـفته از علی            در آیـه‌هـای مـحـکـم قـرآن، مبـاهله

گـلـدسـتـۀ اذان عـلـی دوستـانِ شهر            سـجــادۀ اقــامــه بــرهــان مـبـاهـله

جاری‌ست در تمامی قرآن بدون شک            حـقـی‌ست غیر قـابل کـتـمان مباهله

در سورۀ سعادت انسان، شروعِ راه            در سـورۀ مـجـادلـه، پـایـانْ مبـاهـله

در لحظه‌های سخت و نفس‌گیر جنگ نرم            مـی‌ایـسـتـد مـیـانـۀ مـیـدان مـبـاهـله

مـی‌ایـسـتـد مـیـانـۀ مـیـدانِ اعـتـقــاد            با تـیـغِ آب دیـده و عـریـان مبـاهـله

با تیغ آب دیده و عـریـانِ منـطـقـش            گـردن بـریـده است فـراوان مبـاهله

گردن بریده است فراوان به دست خویش            از دستـه‌های لشکـر شیـطان مباهله

از دسته‌های لشکر شیطان نداشت باک            در جـنگ با اهـالـی نـجـران مباهله

در جنگ با اهالی نجران زبان گشود            بـا آیـه‌هـای سـورۀ انـسـان مبـاهـلـه

با آیه‌های سورۀ انـسان رسیده است            مثل تـمـام دشـت به ایـمـان مبـاهـلـه

هر قدر گفته است غدیر از اباالحسن            فـریـاد کرده است دو چـندان مباهله

گـفتیم اباالحسن دلمان را روانه کرد            بعد از نجف به سمت خراسان مباهله

پـرسـید از بزرگ ترین مدح جد او            شد مـنـبـر سـلـونیِ سـلـطـان مباهله

قربان آن امام رضایی که گفته است            بوده‌ست اوج فضل به قـرآن مباهله

آفـریـدنـد آفـریـنـش را بـرای پـنـج تن            پس همه هستند خلـق مـاجرایِ پنج تن

مثل جـبـرائـیـل تا عـرش بـالا می‌روم            آن زمان‌هایی که می‌افتم به پای پنج تن

نذر «اهل بیت» اهل بیت باید ذبح کرد            بچـه‌هـای مـا فـدای بـچـه‌هـای پـنج تن

استجابت در قسم دادن به نام فاطمه‌ست            پس بـدون او نمی‌گـیرد دعـای پنج تن

فاطمه در عین وحدت، گاه کثرَت می‌شود            می‌رسد از جانب یک تن صدای پنج تن

یک بدن که طاقت روح وسیعش را نداشت            لاجرم تکثیر شد در جای جایِ پنج تن

هم رضای پنج تن یعنی رضای فاطمه            هم رضای فاطمه یعنی رضایِ پنج تن

ما در این دنیا و آن دنیا یکی از این دو ایم            یا غـلام پنـج تن، یا که گـدای پـنج تن

با نـفی عـشق مـرجـع اعـلـم نمی‌شوید            در جهـل خویش مانده و آدم نمی‌شوید

تا آن زمـان که دور از این خانواده‌اید            سـسـتـید در عـقـیده و محکم نمی‌شوید

فکری برای عـاقـبت خویش کـرده‌اید؟            چون رستـگـار، قـدر مـسـلم نمی‌شوید

گـیرم که هست دین شما، دین برتـر و            تـسـلـیم دیـن حـضـرت خاتم نمی‌شوید

باید که از مبـاهـله صـرف نـظر کـنید            حـتی حـریف کـودکـشان هم نمی‌شوید

داماد و دختر و نوه‌هایش که جای خود            خـاکِ درِ پـیـمـبـر اعـظـم نـمـی‌شـویـد

وقـتی که در بـرابـرشـان ایـسـتـاده‌ایـد            بی حرمتی‌ست تا به کمر خم نمی‌شوید

این پنج تن حـقـیقـت عشق‌اند، والسلام            با نـفی عـشق مـرجـع اعـلـم نمی‌شوید

کشیده در گره ابروی ابلاغ صریحش را            ملائک در تکـاپـویـند آیات فصیحش را

به یک چشمش هدایت می‌شود نجران نصرانی            بنازم صورت تأکید در حشو ملیحش را

اگر دم را به نفرینی بر آرد هیچ ترسایی            نمی‌ماند که بر لب آورد نام مسیحش را

پـیـمبر آمده با اهل بیـتـش، پنج سوگندی            که تضمین می‌کند در هر جدل قول صحیحش را

کشیشان دل به شک ماندند تا آن روز در وعده            کتاب توبه را خـوانند یا شعر مدیحش را

کلیسا اشک می‌ریزد برای مصطفی وقتی            میان کوفه بـیند رأس فـرزند ذبـیحش را

ذبیحی که هزاران مسجد و دیر و کلیسا هم            به غبطه بوسه می‌بارند آغوش ضریحش را

جـایی نـمـانـده است برای مـجـادلـه            از عرش تا  قنوت شما نیست فاصله

آن‌روز در مقـابـلِ جـمع مـسـیحـیان            با دست پنج نفـر عـوض شد معادله

احمد نه، مرتضی نه، در اینجا کفایت است            آمـیـن دست‌های حـسـیـن در مقـابله

با هرچه ذکر و هرچه دعایی که می‌کنند            نجـرانـیـان و ریش سـپـیدانِ سلـسله

معلوم شد که نَفْس رسول خدا علی‌ست            حـیـدر قـدم گـذاشت و خوابـید قـائله

نـور خداست جلوه در انوار پنج تن            این جـمـله هست معـنی آیـات نازله

باید به روی صفحه تقـویم‌ها نوشت            روز ظهـورِ عـزت شیعه «مباهله»

دور شدم از این و آن با خودم آشنا شدم            آینه در حجاز بود عـاشق مصطفی شدم

سرمه نمی‌برم به چین، قند و شكر نمی‌خرم            نقره و زر نخواستم، صاحب كیمیا شدم

بار شـتر گـذاشتم، وقف تو هرچه داشتم            دانۀ عـشق كـاشتم، در قـفـست رها شدم

با تو جرس به هر نفس، مصرع عاشقانه است            با تو پُر از قصیده‌ام، با تو غزل سرا شدم

ای كه ملول می‌شوی از نفـس فرشته‌ها            بـاور من نـمی‌شود، هـمـنـفس خـدا شدم

سفرۀ دل برای من باز كن، آیه‌ای بخوان            حرف بزن كه مَحـرمِ زمزمۀ حـرا شدم

قـطـرۀ من فـرات شد، ذره‌ام آفـتـاب شد            پـیـش تو سـیـدالـبـشر! سـیـدةالـنـسا شدم

پشت سرت من و علی قامت عشق بسته‌ایم            تو همه مـقـتدا شدی من هـمه اقـتدا شدم

من به تو دست یاعلی داده‌ام از صمیم دل            مرگ جدام كرده است از تو اگر جدا شدم

در دوره‌ای که شام جهالت سحر نداشت            خـورشید آسـمان رسالـت قـمـر نداشت

تا که عـروس آمـنـه باشد بـهـشت نـیز            حـوریه‌ای برای نـبی زیر سـر نداشت

ارض حجـاز را همه گـشـتند و عاقبت            این خاک از خدیجه زنی خوب تر نداشت

وصل امین مکه عجب خوش تجارتی‌ست            جز سود این معامله اصلا ضرر نداشت

سوگند می‌خـورم که اگر ثـروتش نبود            دین ذوالفقار داشت ولیکن سپر نداشت

خـرج نـبـی شده هـمـه دارایی‌اش ولی            شرمنده بود از اینکه چرا بیشتر نداشت

او شیعـۀ عـلـی شده قبل از غـدیـر خم            باری اگرچه پرده از این راز برنداشت

آری خــدیـجـه آیـنـۀ ایـسـتـادگـی سـت            یعنی غبار طعنه به رویش اثر نداشت

او مـادر تـمـامـی اولاد فــاطـمـه سـت            ابـتر کسی بود که بگـوید پـسر نداشت

او آنچـنان ز رنگ تعـلق گـسـسته بود            حتی برای خود کـفنی در نظر نداشت

مُـحـمّـد  را نـكـو هـمـسر خدیجه            عـزیـز قـلـب پـیـغـمـبـر خـدیـجه‏

یقین باشد، پس از زهرا و زینب            بـود از هـر زنـى بـرتـر، خدیجه‏

پــنــاه امــتــى بــود و نـــبــى را            به روز بى كـسى، یـاور، خدیجه‏

گهى غمخـوار، او هنگـام سختى            صـفـا بخـش دل شـوهـر، خدیجه‏

گـهـى بـا خـنـدۀ نـوش آفــریـنـش            سـرور قـلـب آن سرور، خـدیجه‏

میان دلبـران، هـمتاى او كیست؟            دل «لـولاك» را دلـبـر، خـدیجـه‏

زنى چون حوریان، مجذوب شوهر            هـمـه آسایـش هـمـسـر، خـدیـجـه‏

وجـود « رحـمـة لـلـعـالـمـیـن» را            پـرستـار و نـوازشـگـر، خـدیجـه‏

گرفـتـه با ادب، چون هـالـۀ نـور            چـراغ وحـى را در بر، خـدیـجه‏

به طوفان بلا، چون كوه، محـكم‏            به كـشـتى امـان، لـنـگـر خـدیجه‏

مبارز محرمى، همراز و نستـوه‏            شـكـوه غـم، ز پا تا سر، خـدیجه‏

توان بخش صفـوف مـؤمنان بود            به تـنهایى چو یك لشكـر، خدیجه‏

چو مى ‏شد سنـگـبـاران خـانـۀ او            به پیش مصطفى سنگـر، خدیجه‏

بـه شـام تـار خـورشـیـد نــبــوّت‏            بود مهـتـاب روشنـگـر، خـدیجـه‏

وفا و عشق و عفّت، زینت اوست            ندارد غـیر ازین زیـور، خـدیجه‏

چه خوش «اللَّه اكبر» گفت و بگذشت‏            ز جان و مال و سیم و زر، خدیجه‏

همین وارستگى، شایـستۀ اوست‏            چو زهرا  را بود مـادر، خدیجه‏

كـشـد بــار عــطــاى آســمــانــى‏            چو بـاشـد مـادر كـوثـر، خدیجـه‏

چه كوثر، آن كه یكتا همچو طاهاست‏            صدف شد بر چنین گوهر، خدیجه‏

ز نامـش مـادران برخود بـبـالـند            كه دارد یك چـنین دختر، خدیجه‏

چه خوش باشد غلام خود بخواند            حسان را در صف محشر، خدیجه‏

بِین مـادرها مـقـام بـرتـری دارد خـدیجه          زانکه چون زهرای اطهر، دختری دارد خدیجه

جای دارد گر کند فخـریه بر زنهای دنیا          چونکه مانند محمد شوهری دارد خدیجه

از زنان انبـیاء در شوکت و جـاه جلالت          روز محشر هم مقام بهتری دارد خدیجه

اولین بانوی اسلام است او کز لطف یزدان          زیب دامان حیا خوش گوهری دارد خدیجه

داده درس حق پرستی را عجب برخلق عالم          بر سر از عفت مبارک افسری دارد خدیجه

غـم ندارد گر ندارد روز تنهایی انـیـسی          در رحم خود مونس نیکوتری دارد خدیجه

گر گذشت از مکنت دنیا ندارد غصه زیرا          همچو پیغمبر به دنیا همسری دارد خدیجه

غیر راه حق نپوید غیر حرف حق نگوید         همچو ختم الانبیا چون رهبری دارد خدیجه

چشم خسرو و روز محشر هست برلطف وعطایش         چونکه جود بی حساب و وافری دارد خدیجه

خـدا پـیـداست در آیینۀ چشمان دلبـندش           زنی که نیست جزاحمد کسی درحد پیوندش

به آن بالانـشینی باید ام المومنـین گویی           که جز زهرا نباشد در دوعالم مثل و مانندش

چنان با بندگی هایش دل از ذات خدا برده           که قبل از وحی می آید سلامش از خداوندش

مقامش نیست در حد تصور آن بزرگی که           گرفـته آبرو معصومیت از بند روبندش

برای شرح اوج او چه گویم بهتر از اینکه           پیمبر همسر او باشد و زهراست فرزندش

کسی که سرگذارد پیش پای مادری چون او           روا باشد اگر گویم بهشت است آرزومندش

ندیده بعد اویک روزخوش احمد دراین دنیا           تمام سال می بارد بهار از دود اسفندش